Over de Nieuwzeelandse alpen
Ons bakkie, de Eunos 800, en 150.000 km op de odometer rijdt prima. Alleen deed de accu het even niet tijdens een bezoek aan Carla Kol. Volgens de garageman zou de accu goed moeten zijn gezien zijn leeftijd. Gek genoeg startte da auto wel weer na twee uur stil te hebben gestaan. Maar weer verder dus.
We rijden via de alpenroute (Arthur’s pass) naar Hokitika. Eigenlijk de enige optie om naar Hokitika te rijden. Je rijdt de stad uit en meteen zie je de prachtigste landschappen. Onderweg hier en daar gestopt om plaatjes te schieten (Waimakariri Gorge, alpen, bush en coast). Voor de zekerheid de auto maar niet afgezet. Ik vertrouw de accu niet!
Lida
In Hokitika logeren we bij Lida Schouten. Het is een gezellig en leuk weerzien met Lida. Vanuit haar achtertuin loop je zo over de beachstreet het strand op. De zee is ruig/wild, het strand is groots en bezaaid met hout (boomstronken, takken e.d.). Lida krijgt regelmatig haar (klein)kinderen op bezoek (Myriam, Annelies en Andrew met Boden, Jessica met Carlos). Zoete inval. Het is vooral leuk om Myriam en Jessica beter te leren kennen. Jess is een echte doerak. Als ze er is dan zul je het weten! Lachen!
Hokitika
We waren hier ook in 1982/1983. Gastvrijheid is hier nog vanzelfsprekend. Ruimte genoeg. Hokitika heeft ca. 3000 inwoners en de hele coast telt nog geen 30.000 mensen. Het is hier nog steeds rustig, hoewel Lida zich soms stoort aan de lawaaiige pubgangers ’s avonds. Trends lijken aan de coast voorbij te gaan. Een beetje sfeer van de sixties. Je ziet hier praktisch geen stropdassen! Wel komen er veel meer toeristen tegenwoordig, maar die bezoeken veelal kortstondig de winkels in de hoofdstraat waar luxe, op toeristen toegesneden winkel(tje)s zijn (souvenirs dus).
Hokitika ligt aan de ‘coast’, ingeklemd tussen de NZ-alpen en de Tasmanzee en is erg overzichtelijk en goed te belopen. Er zijn gezellige winkeltjes en restaurantjes naast de deur. Menig wandelingetje maken we, vooral over het strand waar erg veel aangespoeld hout (vooral onderdelen van bomen) ligt in de fraaiste vormen. Jaarlijks is er een sand and driftwood festival met wedstrijd eind januari. Dat lijkt me leuk.
Nu we een aantal onbewolkte dagen hebben kunnen we de besneeuwde alpen goed zien met de hoogste toppen in het zuiden (Mt. Cook en Mt. Tasman).
Franz-Josef Glacier, 22 december
Vandaag gaan we met Lida en Myriam naar de Franz-Josef gletsjer. Onderweg weer een accuprobleem. Een kiwi hielp ons snel uit de brand door zijn accu maar even te plaatsen. Dit wil ik niet meer. Dus toch maar een nieuwe accu gekocht (Hari Hari), want het nu wel echt duidelijk en we willen niet ‘in the middel of nowhere’ komen te staan. Verder dus naar de Franz-Josef gletsjer. Lida, Myriam en José blijven bij de auto/parkeerplaats. Ik ben dus alleen naar de gletsjer gelopen door het gletsjerdal en een paar vette foto’s gemaakt. Het zicht was super, de lucht is zo helder hier. Wat zijn de bergwanden hier stijl en de bergen lijken zo dichtbij; schijn bedriegt. Oppassen dus (zonnebrand!). Wel zijn er erg veel/vaak helikopters in de lucht wat storend werk op het rust- en ruimtegevoel. Vele (snelle) toeristen verkiezen een helikoptervlucht boven de bergen en de gletsjers.
We hebben hier dus kerst en oud en nieuw gevierd samen met familie van Lida. Gek hoor, het weer is ‘s zomers maar de kerstboom staat in huis en kerstverlichting buiten in de struiken.
Na 14 dagen voelt het al een beetje als wonen. In de supermarkt kennen ze José al! Denken dat er nieuwe mensen zijn komen wonen..hi,hi.
Bijna elke avond is er een schitterende zonsondergang! En daarna heldere sterren en vandaag een mooie (bijna) volle maan! De zon is hier erg intens. Daarintegen is het kil in de schaduw. Gekke gewaarwording, maar dat wisten wij nog wel. Dus altijd lekker het vestje bij de hand.
Paul is aan het klussen geslagen. Het huis heeft achterstallig onderhoud en heeft wat lekkages. Geen wonder want hier en daar zijn de kozijnen rot en regent het in. Ik kan het niet aanzien. Dus daar maar aan begonnen.
José heeft de craftshop van Lida schoongemaakt en de etalage opnieuw ingedeeld. Lida heeft een weefgetouw in de winkel staan om aan te werken. Zij verkoopt dassen en mutsen en veel handgemaakte houtwerken zoals schalen, borden, briefopeners e.d. Een 8-tal slome duikelaars, die nog net niet klaar waren, hebben we afgemaakt en in de winkel gezet.
(zie foto’s Hokitika).
Paul
Paulorama 